Moje Piękno, moja historia...

POST PROMUJĄCY KAMPANIĘ MARKI DOVE

W życiu chyba każdej kobiety przychodzi taki moment, że zaczyna kochać swoje ciało i uczy się kochać siebie. Jeśli należysz do grona osób, które od zawsze w pełni siebie akceptują, to gratuluję. Moje 32 letnie życie niestety nie było takie kolorowe, a akceptacja siebie przyszła dopiero niedawno... 

Zacznę może od początku, bo może pisząc to - dojdę sama do wniosku skąd wzięła się moja niska samoocena i masa kompleksów. W 1991 roku zmarła moja mama - miałam wtedy nieco ponad 4 lata. Mnie i moją siostrę wychował więc tata, który nie dość, że musiał zająć się domem, pracą, to jeszcze przyszło mu samotnie wychowywać dwie córki. Tak więc był dla mnie i ojcem i matką - bo jej tak naprawdę nie pamiętam. Mam jakieś urywki w głowie - pamiętam jak zabierało ją z domu pogotowie, jak leżała w łóżku pod kroplówką, pamiętam też dzień pogrzebu - takie przebłyski gdzieś się czasem pojawiają. Mogę jednak śmiało powiedzieć, że nie wiem jak to jest mieć matkę - kobietę, która dałaby mi przykład, rozmawiałaby ze mną o pierwszej miesiączce, chłopaku itd. Mój tata starał się jak mógł, jednak nie oszukujmy się - z facetem rozmawia się zupełnie inaczej. Oczywiście rozmawiał ze mną i o okresie dojrzewania, o seksie, o tym co można, a czego nie powinno się robić - wydaje mi się, że dał radę i jestem dobrze wychowaną osobą. Jednak wiem sama po sobie, że wychował "chłopiarę". Zawsze miałam lepszy kontakt z kolegami jak z koleżankami, w sumie tak jest do dzisiaj - nie mam przyjaciółki od serca z którą spotykam się codziennie. Posiadam dwie takie dobre koleżanki, mogę powiedzieć, że są to przyjaciółki - jednak mieszkają daleko ode mnie. Jedna w Warszawie (KC Kasiu :*), a druga... we Francji (Beatko :*). Nauczyłam się jednak żyć z tym, że muszę radzić sobie sama, a ojciec był dla mnie - w niektórych przypadkach - autorytetem. Tak więc w jakiś sposób przejęłam od niego sposób ubierania, mowy... uwielbiałam spodnie, moro - ogólnie bardziej męskie ubrania i zakrywałam to, co pokazywać powinnam.

Pamiętam jak w szkole - podstawowej, jak również w gimnazjum - byłam obiektem kpin kilku kumpli i koleżanek z klasy. Zwróćcie uwagę na moje zdjęcia - jak wyglądają moje usta i twarz. Te pierwsze są bardzo małe - a koledzy śmiali się, że ciągle robię dzióbek, bo taki mają kształt. Na początku śmiałam się z nimi, jednak po pewnym czasie zaczęło mi to mocno doskwierać o czym nigdy nikomu nie mówiłam. Drugą rzeczą z której lubili się śmiać, była moja skłonność do pojawiania się pieprzyków na twarzy - na całym ciele, jednak ciało zakrywałam, a na buzi widać je zawsze. Jest ich około 50 sztuk. Pamiętam jak na lekcji kilku kolegów próbowało je liczyć, przy czym robili sobie śmiechy. Przez takie zachowania nie czułam się dobrze w swoim ciele, zakrywałam je jeszcze bardziej, ścięłam włosy "na chłopca" i tak czułam się bezpiecznie. Trwało to dobre kilka lat.

Przez takie ukrywanie się na swojej drodze spotykałam złych mężczyzn - nie chcę opowiadać publicznie tego, co przeżyłam - ale nie było to nic przyjemnego - alkohol, używki, przemoc - miałam złamany nos, żebra, a jeden z moich partnerów dostał sądowy zakaz zbliżania się do mnie. 

Później jakoś się to wszystko uspokoiło i trafiłam na pierwszego męża. Nigdy nie mówił mi, że jestem piękna, ale był ze mną i chyba tak było mi wygodnie. Urodziłam syna - w ciąży przybyło mi 30 kg a całe ciało zasypało się rozstępami - czułam jak puchnę, jak skóra mi pęka - pamiętam do dziś jak płakałam widząc kolejny, nowy rozstęp. Nie potrafiłam tego zaakceptować i strasznie zamknęłam się w sobie. To było na tyle silne, że nie umiałam cieszyć się w pełni z tego, że zostałam mamą. Oczywiście - mój syn na tym nie ucierpiał, bo kochałam go od momentu kiedy dowiedziałam się, że noszę go pod moim sercem i starałam się być dla niego najlepszą mamą na świecie. Małżeństwo niestety nie wyszło, rozwiodłam się i obiecałam sobie, że muszę wziąć się w garść i zacząć żyć pełnią życia.. Wygrałam wtedy metamorfozę w konkursie na facebooku i pojechałam do Warszawy na kilka dni. Przebrano mnie, pomalowano i wtedy zobaczyłam, że można wyczarować ze mnie coś, co wygląda w miarę dobrze - byłam bardzo zadowolona, że mogłam coś takiego przeżyć, bo to był pewien krok do tego, abym zaczęła siebie akceptować. Poniżej wrzucę Wam kilka zdjęć z tego dnia:

fot. pochodzą z bloga www.erykasokolska.wordpress.com/

Makijaż: Eryka Sokólska
Fryzury: Daniel Muras
Stylizacja: Kuba Bonecki
Fotograf: Jacek Grąbczewski

Po tej metamorfozie zmieniłam trochę swoje podejście do siebie, mojego stylu ubierania się i makijażu. Zaczęłam nosić sukienki, pokazywać nogi - mimo, że czułam się niepewnie, to wiedziałam, że chcę się zmienić i pokochać siebie.

Minął nie cały rok i poznałam jego... Wysoki, przezabawny, o pięknych zielono-brązowych oczach. Na początku byliśmy tylko przyjaciółmi - on był w związku, ja spotykałam się z jego znajomym, jednak nie było to nic poważnego. Bardzo lubiliśmy spędzać ze sobą czas. Był dla mnie jak brat - i jakby ktoś wtedy powiedział mi, że będziemy razem - zaśmiałabym się, że to niemożliwe. On jednak rozszedł się z dziewczyną, ja próbowałam pomóc mu pozbierać myśli, a nawet namawiałam go na powrót do niej - jednak wyszło zupełnie inaczej - żaden z nas nie spodziewał się takiego obrotu akcji i zostaliśmy parą. Tak żyliśmy ze sobą ponad 4 lata, kiedy zdecydowaliśmy się na ślub. Pamiętam, że na ślub czekaliśmy dobre pół roku, a w tym czasie udało mi się zajść w ciążę. Tydzień po ślubie trafiłam do szpitala gdzie spędziłam prawie 3 miesiące. Niestety ciąża była od samego początku bardzo problematyczna - miałam ciążę bliźniaczą z zespołem TRAP, później doszło do tego przedwczesne sączenie się wód płodowych, a na końcu poród przedwczesny w 30 tygodniu ciąży. To wszystko sprawiło, że znowu zaczęłam czuć się źle w swoim ciele. Zaczęłam mieć w głowie scenariusze, że nie nadaję się nawet do tego, żeby donosić ciążę - nie potrafiłam spojrzeć na siebie w lustro. Kilogramy po porodzie zaczęły iść w górę zamiast w dół, a ja nie potrafiłam cieszyć się z niczego. Dodatkowe wyjazdy co drugi dzień do szpitala z mlekiem dla córki sprawiały, że czułam się zmęczona, wykończona, i nic nie sprawiało mi radości.

Pamiętam, jak wróciłam do domu z kolejnej wizyty u córki - czułam się strasznie źle i fizycznie i psychicznie, a wtedy mój mąż zauważył (podejrzewam, że widział wcześniej - jednak dopiero "się obudził") że czuję się źle. Objął mnie i powiedział mi coś co sprawiło, że dziś zupełnie inaczej postrzegam samą siebie. Powiedział do mnie: "Kochanie nie martw się, dla mnie zawsze będziesz piękna - pamiętaj, że każdy rozstęp na Twoim ciele, to znak, że dałaś mi coś najpiękniejszego na świecie - naszą córkę i tak mocno o nią walczyłaś. Kiedyś będziemy starzy, pokryci zmarszczkami, a może i niedołężni, ale pamiętaj - że zawsze będziesz miała te cudowne oczy, które patrzą na mnie i nasze dzieci z ogromną miłością". W tym momencie wszystko co piętrzyło się we mnie przez te wszystkie lata - pękło. Widziałam, że mój mąż mówi szczerze i kocha mnie - nie za to jak wyglądam, a za to kim jestem i co noszę w sobie. Oczy może i mam ładne i to w nie będzie patrzył mój mąż za te kilkadziesiąt lat, a ciało, to tylko ciało - każdy ma jakieś niedoskonałości. Można z nimi walczyć, a można je pokochać i w pełni zaakceptować. Ja nauczyłam się dostrzegać w nim piękno i dziś wychodząc z wanny - potrafię spojrzeć w lustro i uśmiechnąć się - sama do siebie.

Może nie ważę 50 kg, nie mam już talii osy - moja twarz nie należy do najpiękniejszych na świecie - jestem tego w pełni świadoma. Jednak taka jestem - dla innych pełna wad - a dla mnie idealna. Dziś nie wyobrażam sobie wyglądać inaczej - nie mam zamiaru poddawać się operacjom plastycznym czy chudnąć 20 kg. Makijaż może zrobić każda z nas, jednak ważne jest to co nosimy w środku - w sercu. Kiedyś nie wyobrażałam sobie wyjść z domu bez makijażu - dziś swobodnie chodzę po ulicy bez niego - nie mam czego się wstydzić. Moje piękno, to ogromna empatia, dobre serce i dystans do siebie - w końcu mogę to powiedzieć, że go mam. Moje piękno, to moja historia...